غزل شمارهٔ ۱
زهــی طــروات حـسـن و کـمـال نـور و صـفـا
کـه از جـمـال تـو بـیـنـاسـت چـشم نابینا
کـدام خـوب عـلـم گـشـت در جـهـان به وفا
تـــو از مـــقـــولــهٔ خــوبــان عــالــمــی حــاشــا
بــهــار عــشــق دل از دیـده مـبـتـلـا گـردیـد
هر آن وفا که توبینی بلاست بر سر ما
زدوده‌انـد حـریـفـان ز دل غـم کـم و بـیـش
بـــریـــده‌انــد زبــان غــازیــان ز چــون و چــرا
اگــر تــو مــرد رهــی در طــریـق عـشـق رضـی
رَهـی ز مـیـکـده نـزدیـک‌تـر مـدان بـه خدا
غزل شمارهٔ ۲
شـــوری نـــه‌چـــنـــان گـــرفـــت مــا را
کــــز دســــت تــــوان گــــرفــــت مـــا را
مـــــا هـــــیــــچ گــــرفــــتــــه‌ایــــم از او
او هــــــیــــــچ از آن گــــــرفــــــت مــــــا را
هــر گـه بـتـو عـرض حـال کـردیـم
در حـــــــال زبـــــــان گـــــــرفــــــت مــــــا را
درد دل مـــــا نــــمــــیــــکــــنــــی گــــوش
درد دل از آن گـــــــــــرفـــــــــــت مــــــــــا را
هـــشـــدار کـــه صـــرصـــر اجــل هــان
چــــون بــــاد خــــزان گــــرفــــت مـــا را
مـــردیـــم و ز کــس وفــا نــدیــدیــم
دل از هــــــمــــــه زان گـــــرفـــــت مـــــا را
هـر دوسـت کـه در جـهـان گـرفـتـیم
دشــــمــــن بــــه از آن گـــرفـــت مـــا را
هــر چـنـد کـه راسـتـیـم چـون تـیـر
او هـــمـــچـــو کـــمـــان گـــرفــت مــا را
گــفــتــیــم کـه بـشـکـنـیـم تـوبـه
مــــــاه رمــــــضــــــان گـــــرفـــــت مـــــا را
یا رب به زبان چه رانده بودیم
کـــاتـــش بـــه زبـــان گـــرفـــت مـــا را
دیـدیـم جـهـان به جز طرب نیست
ز آن دل ز جـــــهـــــان گـــــرفـــــت مــــا را
پـــا از ســـر مـــا نـــمــیــکــشــد غــم
گــوئــی بــه ضــمــان گــرفــت مـا را
بـس حـرف کـه بـر رضـی گرفتیم
بـــعـــضــی ســخــنــان گــرفــت مــا را
غزل شمارهٔ ۳
آنـــچـــنــان داده عــشــق جــوش مــرا
کـه ز سـر رفـته عقل و هوش مرا
عـــقـــل کـــلــی شــده فــرامــوشــم
بـسـکـه مـالـیده عشق گوش مرا
نـــه چـــنــانــم ز مــســتــی دوشــیــن
که کشیدن توان به دوش مرا
در خـــروشــم ز شــور چــون دریــا
نـــتـــوان ســـاخــتــن خــمــوش مــرا
عــاقــبــت مــی‌پــرســتــی تــو رضــی
مـی فـروشـد به می فروش مرا
غزل شمارهٔ ۴
نـــقـــابـــی بـــر افـــکـــن ز پــی امــتــحــان را
کــه تــا بـیـنـی از جـان لـبـالـب جـهـان را
چو در جلوه آیی بدین شوخ و شنگی
بـــــرقـــــص انـــــدر آری زمــــیــــن و زمــــان را
بــــروی زمــــیــــن مـــهـــروار ار بـــخـــنـــدی
بـــــزیـــــر زمـــــیــــن درکــــشــــی آســــمــــان را
مــــن از حــــســـرت رویـــش از هـــوش رفـــتـــم
خـــدایـــا شـــکـــیـــبـــی تـــمـــاشـــاکـــنـــان را
بـــه دل زان نـــداریـــم یـــک مـــو گـــرانــی
کــه بــر ســر کـشـیـدیـم رطـل گـران را
بــهــارت دلــا کــس نــدانــســت چـون شـد
بـــــهـــــر حــــال دریــــاب فــــصــــل خــــزان را
فـــــرامـــــوش کــــردنــــد از مــــهــــربــــانــــی
چـــــه افـــــتــــاد یــــاران نــــامــــهــــربــــان را
از آن نـــام تـــو بـــر زبـــان مــی نــرانــدم
کـه مـیـسـوخـت نام تو کلام و زبان را
رضـی ایـن چـه شـور اسـت در نـالـهٔ تـو
کــه از هــوش بــردسـت پـیـر و جـوان را
غزل شمارهٔ ۵
چـــــون مـــــهـــــر بـــــر آی بـــــام و ایـــــوان را
بـــگـــداز چـــو مـــوم ســـنــگ و ســنــدان را
امــــــشـــــب مـــــه چـــــارده ز خـــــورشـــــیـــــدم
شــرمــنــده نــشــد بــبــیــن تـو عـرفـان را
در ســــیــــنــــه هــــزار چـــاکـــم افـــزون شـــد
تـــــــا دیـــــــده‌ام آن چــــــاک گــــــریــــــبــــــان را
بــنــگــر کــه بــهـم چـگـونـه مـیـجـوشـنـد
آن آتــــــــــش لــــــــــعــــــــــل و آب حــــــــــیـــــــــوان را
بــنــشــیــن کــه ز کــفــر و دیـن بـر‌آورده
ســــودای تــــو کــــافــــر و مــــســــلــــمـــان را
الـــــمـــــاس بـــــریـــــز بـــــر ســـــر زخـــــمــــم
خـــــالـــــی مـــــکـــــن از نـــــمــــک نــــمــــکــــدان را
آن بــه کـه ز شـکـوه لـب فـرو بـنـدیـم
بـــــــر هـــــــم بـــــــزنـــــــیــــــم زور دیــــــوان را
ای آنـــــــکـــــــه بـــــــه ســـــــر هــــــوای او داری
آغـــشـــتـــه بـــخـــون بـــبـــیــن شــهــیــدان را
چـــون نـــســـبـــت او بـــجـــان تـــوانــم کــرد
چــون نــیــســت بــه جــان نــســبــتــی جــان را
از معرکه بین که طرفه، بیرون رفتند
کــــردیــــم چــــو امــــتــــحــــان حــــریــــفــــان را
عــاجــز گــشــتــی ور نــه بــاشــد از هــوئـی
ریـــــــزم بـــــــه خـــــــاک خــــــون خــــــاقــــــان را
کـــــم فـــــرصـــــتـــــی ار نـــــبــــاشــــد از آهــــی
بــــــر بــــــاد دهـــــیـــــم خـــــاک کـــــیـــــوان را
از مـــا بـــطـــلـــب هـــر آنـــچـــه مـــیـــخـــواهـــی
در فــــقــــر کــــن امــــتــــحــــان فـــقـــیـــران را
دیــــــگـــــر بـــــخـــــدای بـــــر نـــــداری دســـــت
بــــــشـــــنـــــاســـــی اگـــــر عـــــلـــــی عـــــمـــــران را
بــــرخـــیـــز رضـــی ازیـــن مـــیـــان بـــرخـــیـــز
بــــــا هــــــم بـــــگـــــذار جـــــان و جـــــانـــــان را
غزل شمارهٔ ۱
اگــر نــه مــد بــســم الــلــه بـودی تـاج عـنـوان هـا
نــگـشـتـی تـا قـیـامـت نـوخـط شـیـرازه، دیـوان هـا
نه تنها کعبه صحرایی است، دارد کعبه دل هم
بــه گــرد خــویـشـتـن از وسـعـت مـشـرب بـیـابـان هـا
بــه فــکــر نــیـسـتـی هـرگـز نـمـی افـتـنـد مـغـروران
اگـــر چـــه صـــورت مــقــراض لــا دارد گــریــبــان هــا
ســــر شــــوریــــده ای آورده ام از وادی مــــجـــنـــون
تــهــی ســازیــد از ســنــگ مــلــامـت جـیـب و دامـان هـا
حــیــات جــاودان خــواهــی بــه صــحــرای قـنـاعـت رو
کــه دارد یــاد هــر مــوری در آن وادی ســلــیــمـان هـا
گــلــســتــان ســخــن را تــازه رو دارد لــب خــشــکـم
کــه جــز مــی رسـانـد در سـفـال خـشـک، ریـحـان هـا؟
نــمــی بــیــنــی ز اســتــغـنـا بـه زیـر پـا، نـمـی دانـی
کــه آخــر مــی شــود خــار ســر دیــوار، مــژگـان هـا
کــدامـیـن نـعـمـت الـوان بـود در خـاک غـیـر از خـون؟
ز خـجـلـت بـر نـمی دارد فلک سرپوش این خوان ها
چـنـان از فـکـر صـائـب شـور افـتـاده اسـت در عالم
کـه مـرغـان ایـن سـخـن دارند با هم در گلستان ها
غزل شمارهٔ ۲
آنــچــنــان کــز رفــتــن گــل، خــار مــی مــانــد بــه جــا
از جـــوانـــی حـــســرت بــســیــار مــی مــانــد بــه جــا
آه افــســوس و ســرشــک گــرم و داغ حــســرت اسـت
آنــچــه از عــمــر ســبــک رفــتــار مــی مــانــد بــه جـا
نــیــســت غــیــر از رشــتــه طــول امــل چــون عــنــکـبـوت
آنــچــه از مــا بــر در و دیــوار مــی مــانــد بــه جـا
کـــامـــجـــویـــی غـــیـــر نـــاکـــامـــی نـــدارد حـــاصـــلــی
در کــف گــلـچـیـن ز گـلـشـن خـار مـی مـانـد بـه جـا
رنــــگ و بــــوی عـــاریـــت پـــا در رکـــاب رحـــلـــت اســـت
خـــارخـــاری در دل از گـــلـــزار مـــی مـــانـــد بـــه جــا
جــســم خــاکــی مــانــع عــمــر ســبــک رفــتــار نــیـسـت
پـیـش از ایـن سـیـلـاب کـی دیـوار مـی مـاند به جا
غـــافـــل اســـت آن کــز حــیــات رفــتــه مــی جــویــد اثــر
نـقـش پـا، کـی زان سـبـک رفـتـار مـی مـانـد بـه جا
هـیـچ کـار از سـعـی مـا چون کوهکن صورت نبست
وقــت آن کــس خــوش کـز او آثـار مـی مـانـد بـه جـا
زنــگ افــســوســی بــه دســت خـواجـه هـنـگـام رحـیـل
از شـــمـــار درهـــم و دیـــنـــار مـــی مـــانـــد بـــه جــا
نــیــســت از کــردار، مــا بـی حـاصـلـان را بـهـره ای
چــون قــلـم از مـا هـمـیـن گـفـتـار مـی مـانـد بـه جـا
ظــالــمــان را مــهــلــت از مــظــلـوم چـرخ افـزون دهـد
بــیــشــتــر از مــور ایــنــجــا مــار مـی مـانـد بـه جـا
ســـیــنــه نــاصــاف در مــیــخــانــه نــتــوان یــافــتــن
نــیـسـت هـر جـا صـیـقـلـی، زنـگـار مـی مـانـد بـه جـا
مــی کــشــد حــرف از لــب سـاغـر مـی پـرزور عـشـق
در دل عـــاشـــق کـــجـــا اســـرار مـــی مــانــد بــه جــا
عیش شیرین را بود در چاشنی صد چشم شور
بــرگ صــائــب بـیـشـتـر از بـار مـی مـانـد بـه جـا
غزل شمارهٔ ۳
نـــغـــمـــه آرام از مـــن دیـــوانـــه مـــی ســـازد جـــدا
خــواب را از دیــده ایــن افــســانــه مــی ســازد جـدا
پــرده شــرم اســت مــانـع در مـیـان مـاه و دوسـت
شــمــع را فــانــوس از پــروانــه مـی سـازد جـدا
مـــوج از دامـــان دریـــا بـــر نــدارد دســت خــویــش
جــان عــاشــق را کــه از جــانـانـه مـی سـازد جـدا؟
هــر کــجـا سـنـگـیـن دلـی در سـنـگـلـاخ دهـر هـسـت
ســـنـــگ از بـــهـــر مـــن دیــوانــه مــی ســازد جــدا
بـود مـسـجـد هـر کـف خـاکـم، ولـی عـشـق این زمان
در بــن هــر مــوی مــن بــتــخــانــه مـی سـازد جـدا
بـــر نــدارد چــشــم شــوخ او ســر از دنــبــال دل
طــفــل مـشـرب را کـه از دیـوانـه مـی سـازد جـدا؟
سنگ و گوهر هر دو یکسان است در میزان چرخ
آســــیــــا کــــی دانــــه را از دانـــه مـــی ســـازد جـــدا
از هـــواجـــویـــی رســـانـــد خـــانـــه خـــود را بـــه آب
چـون حـبـاب از بـحر هر کس خانه می سازد جدا
جـذبـه تـوفـیـق مـی خـواهـی،سـبـک کـن خـویـش را
کــهــربــا کــی کــاه را از دانــه مــی ســازد جــدا؟
ز اخــتــلــاف جــام، غــافــل از مـی وحـدت شـده اسـت
آن کـه از هـم کـعـبـه و بـتـخـانـه می سازد جدا
مــی فــتــد در رشــتــه جــان چــاک بــی تــابــی مــرا
تــار زلـفـش را چـو از هـم شـانـه مـی سـازد جـدا
بـــرنــمــی دارد بــه لــرزیــدن ز گــوهــر دســت، آب
رعـشـه کـی دسـت مـن از پـیـمانه می سازد جدا؟
زخـم مـی بـایـد کـه از هـم نـگـسـلد چون موج آب
رزق مـــا را تـــیــغ، بــی دردانــه مــی ســازد جــدا
کـی شـود هـمـخـانـه صـائب با من صحرانشین؟
وحـشـیـی کـز سـایـه خـود خـانـه مـی سازد جدا
درباره این سایت